فرهاد و هوشنگ هر دو بیمار یک آسایشگاه روانى بودند. یکروز همینطور که در کنار استخر قدم مى زدند فرهاد ناگهان خود را به قسمت عمیق استخر انداخت و به زیر آب فرو رفت.

نشسته بودم رو نیم‌کتِ پارک، کلاغ‌ها را می‌شمردم تا بیاید. سنگ می‌انداختم بهشان. می‌پریدند، دورتر می‌نشستند. کمی بعد دوباره برمی‌گشتند، جلوم رژه می‌رفتند. ساعت از وقتِ قرار گذشت. نیامد. نگران، کلافه، عصبی‌ شدم. شاخه‌گلی که دستم بود سَرْ خَم کرده داشت می‌پژمرد.
طاقتم طاق شد. از جام بلند شدم ناراحتیم را خالی کردم سرِ کلاغ‌ها.
گل را هم انداختم زمین، پاسارَش کردم. گَند زدم بهش. گل‌برگ‌هاش کَنده، پخش، لهیده شد. بعد، یقه‌ی پالتوم را دادم بالا، دست‌هام را کردم تو جیب‌هاش، راهم را کشیدم رفتم. نرسیده به درِ پارک، صِداش از پشتِ سر آمد.
صدای تندِ قدم‌هاش و صِدای نَفَس نَفَس‌هاش هم.
برنگشتم به‌ رووش. حتی برای دعوا، مُرافعه، قهر. از در خارج شدم. خیابان را به دو گذشتم. هنوز داشت پُشتم می‌آمد. صدا پاشنه‌ی چکمه‌هاش را می‌شنیدم. می‌دوید صِدام می‌کرد.
آن‌طرفِ خیابان، ایستادم جلو ماشین. هنوز پُشتَ‌م بِش بود. کلید انداختَ‌م در را باز کنم، بنشینم، بروم. برای همیشه. باز کرده نکرده، صدای بووق - ترمزی شدید و فریاد - ناله‌ای کوتاه ریخت تو گوش‌هام - تو جانم.
تندی برگشتم. دیدمش. پخشِ خیابان شده بود. به‌روو افتاده بود جلو ماشینی که بِش زده بود و راننده‌ش هم داشت توو سرِ خودش می‌زد. سرش خورده بود روو آسفالت، پُکیده بود و خون، راه کشیده بود می‌رفت سمتِ جوویِ کنارِ خیابان.

سر کلاس درس معلم پرسید:هی بچه ها چه کسی می دونه عشق چیه؟

هیچکس جوابی نداد همه ی کلاس یکباره ساکت شد همه به هم دیگه نگاه می کردند ناگهان لنا یکی از بچه های کلاس آروم سرشو انداخت پایین در حالی که اشک تو چشاش جمع شده بود. لنا 3 روز بود با کسی حرف نزده بود بغل دستیش نیوشا موضوع رو ازش پرسید .بغض لنا ترکید و شروع کرد به گریه کردن معلم اونو دید و

گفت:لنا جان تو جواب بده دخترم عشق چیه؟

لنا با چشمای قرمز پف کرده و با صدای گرفته گفت:عشق؟

دوباره یه نیشخند زدو گفت:عشق... ببینم خانوم معلم شما تابحال کسی رو

دیدی که بهت بگه عشق چیه؟

شب عروسیه ، آخره شبه ، خیلی سر و صدا هست. میگن عروس رفته تو اتاق لباسهاشو عوض کنه هر چی منتظر شدن برنگشته، در را هم قفل کرده. داماد سروسیمه پشت در راه میره داره از نگرانی و ناراحتی دیوونه می شه. مامان بابای دختره پشت در داد میزنند: مریم ، دخترم ، در را باز کن. مریم جان سالمی ؟؟؟ آخرش داماد طاقت نمیاره با هر مصیبتی شده در رو می شکنه میرند تو. مریم ناز مامان بابا مثل یه عروسک زیبا کف اتاق خوابیده. لباس قشنگ عروسیش با خون یکی شده ، ولی رو لباش لبخنده! همه مات و مبهوت دارند به این صحنه نگاه می کنند. کنار دست مریم یه کاغذ هست، یه کاغذی که با خون یکی شده. بابای مریم میره جلو هنوزم چیزی را که میبینه باور نمی کنه، با دستایی لرزان کاغذ را بر میداره، بازش می کنه و می خونه :

زنی از خانه بیرون آمد و سه پیرمرد را با چهره های زیبا جلوی در دید.به آنها گفت: « من شما را نمی شناسم ولی فکر می کنم گرسنه باشید، بفرمائید داخل تا چیزی برای خوردن به شما بدهم.»آنها پرسیدند:« آیا شوهرتان خانه است؟»زن گفت: « نه، او به دنبال کاری بیرون از خانه رفته.»آنها گفتند: « پس ما نمی توانیم وارد شویم منتظر می مانیم.»عصر وقتی شوهر به خانه برگشت، زن ماجرا را برای او تعریف کرد.شوهرش به او گفت: « برو به آنها بگو شوهرم آمده، بفرمائید داخل.»زن بیرون رفت و آنها را به خانه دعوت کرد. آنها گفتند: « ما با هم داخل خانه نمی شویم.»زن با تعجب پرسید: « چرا!؟» یکی از پیرمردها به دیگری اشاره کرد و گفت:« نام او ثروت است.» و به پیرمرد دیگر اشاره کرد و گفت:« نام او موفقیت است. و نام من عشق است، حالا انتخاب کنید که کدام یک از ما وارد خانه شما شویم.»زن

با او به تماشای موجها می رفتی ، هنوز ساعتهای صمیمانه ای باید با او اشک می ریختی.

همیشه این گونه بوده است:

وقتی از هر روزی بیشتر به او نیاز داری ، وقتی هنوز پیراهن خوشبختی را کا ملا بر تن نکرده ای

، وقتی هنوز ترانه های عاشقی را تا آخر با او نخوانده ای  ناباورانه او را در کنارت نمی بینی ، 

فکر می کردی دست در دست او خنده کنان به آن سوی نرده های آسمان خواهی رفت تا صورتت را

 پر از بوسه و نور کند .

همیشه این گونه بوده است:

او که میرود ، او که برای همیشه می رود آنقدر تنها می شوی که نام روزها را فراموش میکنی ،

از عقربه های ساعت میگریزی و هیچ فرشته ای به خوابت نمی آید.

چقدر سخته تو خیالت ساعتها باهاش حرف بزنی و وقتی دیدیش جز سلام نتونی بگی

چقدر سخته توی چشمای کسی که تمام عشقت را ازت دزدید و بجاش یه زخم همیشگی

روی قلبت گذاشت زل بزنی و به جای این که لبریز کینه و نفرت باشی حس کنی هنوز

 دوسش داری !

چقدر سخته وقتی پشتت بهش دونه های اشک گونه ها تو خیس کنه اما مجبور باشی

 بخندی که نفهمه هنوزم دوسش داری!

چقدر سخته که فقط یکی رو داشته باشی و بعد بفهمی که کسی رو نداری

چقدر سخته خیره بشی به عکسش و با نگاه به چشمانش دوباره گریه امونت نده

چقدر سخته که عاشق کسی باشی که عاشق یکی دیگست

چقدر سخته که وقتی عاشق هستی او حتی دوستت هم نداشته باشه

خیلی سخته غرورت رو به خاطره یه نفر بشکنی بعد بفهمی که دوستت نداره

خیلی سخته که بغض داشته باشی واما نخواهی کسی بفهمه

چقدر سخته که تنها باشی یا تنها رها بشی

آه که چقدر سخت است لحظه های دور از تو بودن ....

آه که چقدر تلخ است بی تو بودن....

 گاهی از این زندگی خسته میشوم ، گاهی نیز از عشق دلشکسته میشوم !

 گاهی در گوشه ای تنها مینشینم و اشک میریزم ، گاهی نیز عکسهایت را در آغوش

 میگیرم و از دلتنگی ات گریه میکنم ....

 این است رسم عشق ، چقدر دردناک است این لحظه های عاشقی...

 پشیمانم از اینکه عاشقم ، پشیمانم از اینکه در دام عشق گرفتارم ....

 کاش که عاشق نمیشدم ، تنهایی دوای درد من است...

 دلم نمی آید رهایت کنم ، حالا که عاشقت هستم دلم نمیخواهد

  قلب مهربانت را بشکنم!

 گرچه من از کرده خویش پشیمانم ، اما چون با تو هستم خوشبخت ترینم !

 آنقدر دوستت دارم که دلم نمیخواهد بگویم که فراموشم کن !

 آه که چقدر این لحظه ها نفسگیر است ، آه که چقدر این قلب بی گناهم

 پریشان است!

 از امروز میترسم که از من دور شوی ، از فردا میترسم که تو را از دست بدهم ، به چه

 امیدی با تو باشم ای بهترینم؟

 این سرنوشت و روزگار بی وفا با قلب من نمیسازد میدانم اگر با تو باشم فردا که

 رسید حال و هوای من از امروز دلگیرتر است!

 آه که چقدر این لحظه ها بی مروت است !

 قلب من بی طاقت است ، چشمهایم دیگر اشکی ندارند برای ریختن !

 نمیدانم از دوری تو اشک بریزم ، یا از دلتنگی ات !

 نمیدانم غصه امروز را بخورم ، یا غم فردا را بکشم!

 نه دیگر کار من از کار گذشته است ، راهی جز عاشق ماندن و غم و غصه های

 عشق را تحمل کردن نیست !

 باید سوخت .... باید در راه عشق نابود شد ... آه که چقدر تلخ است !

خدا اومدم پیشت واسه گلایه....من شاکی ام خدایا....خدایا تو

این دنیا آدما راحت دل می شکنند....خود خواهن....خودت گفتی

که عشق مقدسه....آره؟پس بشنو حرفامو و قضاوت کن....عاشقش

شدم اما هیچ وقت نفهمید شایدبا خودش فکر کرد هنوز خیلی بچه ام

و عشق مفهومی برام نداره اما خدا سالها گذشت اما خاطر و عشق

اون از من نگذشت....صبوری کردم اما فایده ای نداشت با نگاهم هزار